cześc,

Czy macie problem z nawiązaniem z ludzmi ?

Bo ja np nie mam przyjaciół, mogę powiedzieć ,ze mam dobrych znajomych, ale przyjaciół jako takich nie mam. Bo nikt nie dzowni, nie napiszę smsa, ani nie zaprosi do siebie, czasem dostanę jakieś zaproszenie. Mogę policzyć na palcach, ale jakbym się nie przypomniał to by o mnie kompletnie zapomnieli czy też tak macie ?

Ani razu nie byłem na weselu u znajomego jedynie raz byłem w kościele. Bo zwykle się zaprasza tych co się lubi, co nie ? Nie oceniam nikogo, jeśli ktoś nie chcę mojego towarzystwa ok,ale kurde. Mocno się angażuje w różne wydarzenia rowerowe czy to szachowe, a i tak znajomych takich bliskich brak. Może za mało byłem otwarty. Nie chce tu się żalić, ale czasami muszę się gdzieś wygadać. Są pewne granice samotności.

Jak u was jest ?
Tylko nie patrzę teraz na moją chorobą ,jak coś... Bo nawet zdrowy ma problem z nawiązywaniem znajomości.

Myślisz że masz mentalną stulejkę?

ja też uważam się za osobę samotną. Też nigdy nie byłem na weselu.
Mam 2 dobrych kolegów z którymi się czasem spotykam... (raz na kilka miesięcy) i kilku zwykłych kolegów... z 1 chodzę regularnie na siłkę i gadamy o autkach.

Potrafisz zlokazlizować przyczynę dlaczego tak jest?
U mnie powodem jest to, że mam poprostu pustkę w głowie i nie mam nic do powiedzenia. Albo jak coś mówię to ludzie mnie nie akceptują. Niektórzy lgną do mnie, ale się boję i nie walczę o relację... bo jak idę pogadąć z kimś nieznajomym to jest to dla mnie jak wybieranie się na wojnę. Byłem na kilku spotkaniach DDA/DDD i widzę, że ci ludzie bardzo podobne przeżywają wiele rzeczy i mają podobne problemy.

Miałeś dysfunkcyjną rodzinę? Jeśli tak, to może wybierzesz się na spotkanie DDD/DDA?

____________________

W sumie wydaje mi się, że nasze niskie umiejętności socjalne, drogi Piotrze, mogą być talentem. W najbardziej popularnej książce pod względem ilości egzemplarzy (zaraz po Biblii) czytam:



Widzisz, święci, zakonnicy muszą się trudzić by żyć dużo w ciszy. My to mamy z automatu.

@Wespecjan
co do choroby mam inną. Pisałem to w innym wątku.
@Ludzik
Relacje mam dobre z rodziną. Ale są bardzo inteligentni żeby móc z nimi rozmawiać. Wiesz trochę odstaje jednak intelektem od nich,ale powiedzmy ,że kontakt jest ok. Jeśli mam np jakieś hobby to mógłbym gadać o nim na stop. No chyba masz racje,bo jednak nie rozumiem ironii choć mam dystans to co piszecie tutaj w internecie ,nie obrażam się na to ,ale jestem za bardzo wrażliwy na ironię, na dowcipy xD,bo w realu mocno to przeżywam. Jak zaczynam z kimś gadać no to mnie raczej ignorują.Może za drugim czy trzecim razem przypomną sobie, ale ja wtedy zapominam co miałem powiedzieć Czasem na mnie w ogóle nie reagują jak coś powiem. Mam różne mysli co powiedzieć,ale niestety nie zawsze powiem, bo już jest za poźno, ale tez nie jestem pewnym siebie.Bo coś palnę głupiego. Też nie lubię jak jest dużo ludzi w grupie bo wtedy się skupiają na kimś innym, a ja np w tym momencie słucham ,ale i tak nit nie lgnie do mnie.Najlepiej mi się rozmawia w pojedynkę, albo jak jest osoba ciepła. Bo we trojkę to już jest inny gość i bardziej ktoś ma z nim kontakt.

Nie miałem rodziny dysfunkcyjnej. W sumie to było w porządku.

Dla mnie to każde spotkanie z ludźmi jest jak na wojnę . Chyba ,że chodzi o szachy, czy rower to już mniej.Bo to lubię robić ,ale też trzeba mieć towarzystwo,a nie zawsze jest.

O ciekawy ten cytat.Aż go przemyśle.

Syr 6;14:
"Wierny przyjaciel jest mocną obroną, a kto go znalazł, skarb znalazł."

Niełatwo o przyjaciela. Często nadużywa się tego słowa, możliwe że taki importowany nawyk z angielszczyzny gdzie każdy kolega to od razu przyjaciel. Mieć przyjaciela to wielkie szczęście, ale rzecz rzadka.

Zawsze byłam outsiderem i kiedyś był to dla mnie problem, bo wydawało mi się, że coś ze mną nie w porządku. Więc na siłę próbowałam jakieś tam kontakty mieć. Z wiekiem nabywałam coraz większą samoświadomość i moje poczucie własnej wartości wzrosło.

Więc mimo, że utożsamiam się bardzo z Twoim wpisem, to dla mnie ten żywot "no lajfa" nie stanowi już żadnego problemu.

Bo widzisz, większość ludzi to takie towarzyskie zwierzątka (ekstrawertycy), dla których bycie z ludźmi to paliwo do życia. I tacy ekstrawertycy nudzą się introwertykami, bo ci drudzy nie są dostatecznie wychillowani. Ty wolisz szachy, a oni dowcipy przy piwku. Ty ważysz słowa, a oni kłapią dziobami...

Ekstrawertyk lub pływać po powierzchni, a introwertyk lubi nurkować w głąb. Jak chcesz mieć przyjaciela, to musisz szukać pod wodą

Piotrze, akurat inteligencja nie jest tak ważna. Zwróć uwagę, że duszami towarzystwa najczęściej nie są osoby o jakimś wybitnym intelekcie. Większość rozmów ludzi to pociskanie bzdur.

Kiedyś moja psychoterapeutka kazała mi zaobserwować jak ludzie rozmawiają. Oto co zaobserwowałem:
tak jak psy szczekają a ptaki ćwierkają tak i ludzie gadają. O niczym.



Mądre zdanie, jesteś jego autorką?

Nie znam Piotra, ale założę się, że intelektualnie przewyższa znacznie osoby, z którymi się porównuje na swoją niekorzyść.

A w tym świecie odwróconym nogami do góry, mądry myśli, że jest głupi, a głupi, że jest mądry.



Tak myślę, że jestem autorką, o ile nieświadomie nie cytuję cudzego tekstu

Też jestem samotnikiem. Nie tęsknię za wielką grupą znajomych, ale już za jedną prawdziwą przyjaźnią - owszem. Wiele lat nazywałam kogoś przyjaciółką, ale mimo głębokich tematów poruszanych w rozmowach, była to płytka relacja. Brakowało nam zwykłej bliskości. Szkoda.

Nie widzę w sobie niedoborów w intelekcie, a też nie potrafię znaleźć tematów do rozmów w głośnym gronie przekrzykujących się ludzi. Problem nie tkwi ani w nas, ani w nich, tylko - jak ktoś już wcześniej zauważył - w różnicy charakterów. I to nie znaczy że jeden typ charakteru lest lepszy/gorszy od drugiego. Wszystko trzeba zacząć od zaakceptowania siebie takim, jakim się jest. Walczyć należy ze złymi nawykami, a nie własną osobowością.

W tym przypadku być może, ale nie traktujmy takiej reguły do wszystkiego... np. jak ktoś jest erotomanem to nie może powiedzieć "nie będę walczył z tym bo taki jestem" tylko właśnie musi pokonać samego siebie.

"23 7 Potem mówił do wszystkich: «Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje!" - Łk 9, 23

Erotoman to nie cecha osobowości, tylko uzależnienie. Tak jak alkoholik i narkoman. Dlatego z tym się walczy

Dawno nie czytałem swojego wątku. Inteligencja oczywiście nie ma wpływu na relacje. Ale człowiek inteligentny powinien umieć rozmawiać z takim człowiekiem o niższej wartości społecznej.
Ja ostatnio zauważyłem, że jak jest o czym gadać np o hobby to jest super. Jestem z charakteru introwertykiem bojący się rozmowy. Chyba , że ktoś zacznie. Czasem za dużo gadam o tym samym. Bo nie raz jestem nudna osoba
Czasem choroba ma to wpływ , a czasem nie.
My też powinniśmy być otwarci , ale z drugiej strony ciągle odmawianie nie mam czasu. Trochę można zglupiec

ja generalnie nie mam problemu w nawiązywaniu relacji z innymi ludźmi. Cenię sobie zdrowy dystans do siebie, poczucie humoru i podobne zainteresowania.
Kilka lat temu zostałem organizatorem spotkań kręglowych. Oprócz stałych znajomych przewija się tu też sporo nieznajomych ludzi. Staram się, aby czuli się komfortowo w naszym towarzystwie. Wynik nie jest ważny, ale sama zabawa. Mój rekord ? Dosyć słabo Na 300 możliwych punktów zdobyłem 175.
Generalnie siedzenie z kumplami i pice kilka godzin nie jest dla mnie. Wyciągam ich wiec poza kręglami do escape rooms czy też horror house, gdzie możemy się wykazać sprytem i odwagą