Podwójny standard? Co podwójny standard ma do gadania w sprawie płci Boga?

Jeśli to rodzaj żeński to faktycznie, nie wiedziałem o tym. Tylko co z tego? Dla mnie jako ateisty nie ma aż takiego znaczenia, czy twierdzenie z powietrza nazwie się mitologią, baśnią, magią, religią i już kiedyś o tym pisałem. To samo z uwagą o ekumenizmie - jakoś szczególnie się tym nie przejmuję, bo mam zbyt chłopski rozum na abstrakcje. Tak, walczę z religiami, regularnie jeżdżąc na krucjaty. Nieważne jak duchowy będzie jej wymiar to nie oddzielisz od niego nieomylności i bezdyskusyjności prawodawcy (Boga). Taki czy inny jest w każdej religii i obowiązują cię jego odwieczne prawa. Masz paść na kolana i oddać się woli możnowładcy. Każda religia jest autorytarna. Change my mind. Fakt, znam go z pojedynczych filmików i mówi całkiem z sensem. W wolnej chwili obejrzę to co wkleiłaś. Jak z samej zacytowanej przez ciebie wypowiedzi wynika, ma do pouczania w kwestiach ogólnych

Tutaj prowadzisz krucjatę.

Nie ma sprawy, już Ci zmieniam mind.
Twoje "buntownicze" podejście do Boga wynika z tego, że postrzegasz się jako byt całkowicie od Niego odrębny. Czujesz się jak marionetka. Przy takim podejściu Twój bunt jest uzasadniony. "Z jakiej racji ja mam wielbić tego tyrana, który odpowiada za całe cierpienie tego świata?" Mnie takie myślenie swego czasu doprowadziło do wiary w złego Demiurga. Z ateizmu przeszłam na taką właśnie wiarę i mi to pasowało. Ale to była tylko tymczasowa wiara. Wkrótce zmieniłam swoje podejście do Boga, ponieważ z biegiem czasu zaczęłam znosić tę granicę pomiędzy mną a Nim. Aż ostatecznie zrozumiałam, że On jest mną, że On jest każdym z nas. Wobec tego ta buntownicza postawa z przeszłości przestała mieć rację bytu. Przestałam się czuć marionetką. Stałam się Kreatorem rzeczywistości. Wiesz, jaki to powoduje przewrót w życiu? Polecam

Łaska Boże buduje na naturze, więc opisywana przez ciebie Boża obecność to siódma komnata u św. Teresy. Spowiednik św. Faustyny określa to jako trzeci (najwyższy) stopień pokory. Dochodzą lata nocy ciemnej jako niezbędna droga w podążaniu Bożym szlakiem. Tak to wygląda w duchowości katolickiej.
I tak plączą się nam znaczenia pojęciowe.
Aha - też nie wiem co oznacza to kreowanie rzeczywistości, można różnie. Święty kreuje, ale tak naprawdę to Bóg go prowadzi. Człowek ma jednak Boże spojrzenie na rzeczywistość. Można też Bogu pokazać miejsce przy sobie i wowczas będzie się kreatorem w znaczeniu panem.

Merss
Z tym kreowaniem chodziło mi właśnie o całkowite oddanie się woli Boga. To Bóg kreuje za pośrednictwem człowieka. Człowiek jest narzędziem Bożej woli.

"Oto pokora doskonała: we wszystkim widzieć dar Mój i Miłosierdzie Moje, które zechciało posłużyć się tobą dla chwały Mojej i dla świadectwa Mojego działania w świecie." A. Lenczewska "Słowo pouczenia".

Ależ nic - to przecież Ty tu z pozycji mentora coś zacząłeś o płci Boga. "Nie znam się, to się wypowiem" - niestety tak jest z każdym tematem.



To widać, to widać. Wypowiadasz się autorytatywnie o rzeczach na których się kompletnie nie znasz.



Tak tak, pozostaje tylko rechot i oczopląsy..

Pelikanie. To jest niestety możliwe dopiero w warunkach świętości, czyli to stan, gdzie wola człowieka zlewa się z wolą Boga. Jednym slowem to stan, który jest dopiero w siódmej komnacie. Rozumiesz ten świat, widzisz jego celowość, czytasz drugiego człowieka. I masz przekonanie, że jesteś największym na świecie grzesznikiem; wszyscy są lepsi. Obrazowałam to przykladem o. Dolindo, który uklęknął przed osobą, która zmarnowala mu na dziesiątki lat życie kapłańskie i podziękował za donos Kościołowi (był oparty na iluzji wlaśnie). Jeśli bowiem doniósł na księdza Kościołowi, znaczy, że naprawdę chciał jego dobra. To nie bylo pozorowane, ani spowodowane niską samooceną, ale szacunkiem do drugiego człowieka, ktory chciał jego dobra. Jeśli tak było, znaczy, że Bóg to tego dopuścił dla dobra duszy księdza. Ja wiem, że to trudne co piszę.
Dopiero takie obrazy pozwalają zobaczyc siebie i komnatę.

towarzyski.pelikan: najpierw poprawiasz mnie zaprzeczając, że religia to autorytaryzm, że niby kiedyś tak myślałaś ale teraz przejrzałaś na oczy i wiesz lepiej, jak bardzo się myliłaś i czułaś się marionetką. Zaraz z kolei twoją i innych stwierdzenia o całkowitym oddaniu się woli żydowskiego Boga, byciu jego bezwonnym narzędziem, jakiejś doskonałej pokorze, wyparciu swojej woli na rzecz bożej ("zlewaniu się z wolą Boga")...nie trzyma się to kupy Albo argumentacja na dwoje babka wróżyła w zależności od wygody, żeby się dopasować do sytuacji, albo niespójność poglądów

Pełna zgoda. Właśnie o tym piszę.

A z tym się już nie zgadzam. Osoba święta wszystkich ludzi postrzega jako grzeszników. Żadnego człowieka nie uważa za lepszego ani gorszego od siebie. Wszyscy są równie nędzni w swojej grzeszności. Stąd się bierze niebywała wyrozumiałość do grzeszników. Ponieważ osoba święta kiedyś była grzeszna, zdołała przezwyciężyć grzech i teraz ten grzech widzi w innych ludziach, wie, że sprawia im cierpienie. I próbuje im pomóc go przezwyciężyć.

Ja to rozumiem jak myślenie "tak miało być", "tego chciał Bóg". Jesteśmy winni wdzięczność każdej osobie, która pozwoliła nam dojrzeć. A najwięcej uczymy się od "wrogów".

Po pierwsze nie ma czegoś takiego jak żydowski Bóg. Bóg jest JEDEN i ponadnarodowy.
I nie rozumiesz różnicy:
a) Być marionetką Boga znaczy robić to co On każe. Taka relacja wymaga postrzegania samego siebie jako byt odrębny od Boga.
b) Być narzędziem Bożej woli znaczy dzielić wolę Boga z własną. Innymi słowy: chcesz tego samego, czego chce Bóg, znika Twoja indywidualna wola, bo znika Twoje "ego" - przestajesz siebie postrzegać jako byt odrębny od Boga.

Święci, nieświęci, dopóki człowiek żyje na ziemi, zawsze będzie grzesznym.

Żyć w grzechu to znaczy żyć w oddaleniu od Boga. Człowiek, który przyjmuje wolę Boga, kieruje się już tylko Jego wolą. Bóg nie grzeszy. Dlatego osoba święta nie jest zdolna do grzechu, ponieważ ten grzesznik, którym była, umarł.

towarzyski.pelikan: anty-indywidualizm to jest właśnie autorytaryzm, kolektywizm. Więc to co mówisz jest niespójne. Najpierw mówisz, że tak nie jest kończąc na wniosku, że właściwie jest. A że poprawiasz mnie, że nie ma czegoś takiego jak "Bóg" ograniczony do tworu jakiegoś narodu, kultury, plemienia bo tak naprawdę nie ma ograniczeń: póki co to klasyczne argumentum ad verecundiam, więc będę sobie tak mówił

Nie, nie, nie. Człowiek zawsze będzie stworzeniem grzesznym, dopóki żyje na ziemi. Sam Pan Jezus to mówi.

Nie. To nie jest takie proste. Przede wszystkim, egoizm nie jest tożsamy z indywidualizmem.
Ego-izm tak naprawdę sprzyja kolektywizmowi, ponieważ ego kocha się w uwarunkowaniach, chce się z czymś utożsamić. Człowiek ego-istyczny lgnie wobec tego do różnych ideologii, tożsamości grupowych, tym się żywi jego zachłanne ego. Np. dzisiejsza lewica żeruje na egoizmie. Wszelkie ruchy ideologiczne typu skrajny feminizm, LGBT, walka o prawa mniejszości wszelakich to czystej postaci kolektywizm wyrosły z postawy egoistycznej.

Natomiast indywidualizm wyrasta właśnie z postawy nie-egoistycznej. Indywidualizm się bierze z nastawienia na prawdę, na chęci bycia autentycznym, bycia sobą. No i ta autentyczność, dążenie do prawdy prowadzi wprost do osiągnięcia świętości, zjednoczenia z Bogiem.

To znaczy, że człowiek nie może być świętym albo trzeba przedefiniować świętość, bo skoro u człowieka świętego jego wola się stapia z wolą Boga, to nie ma mowy o grzeszności. Jest to wewnętrznie sprzeczne