Skoro w świetle humanizmu najwyższą wartością jest człowiek (osoba ludzka), a w świetle teizmu najwyższą wartością jest Bóg osobowy, to czy humanizm można uznać za wiarę w Boga osobowego?

Raczej jest to przejaw wiary w człowieka. Jeden jest Bóg-człowiek i jeśli zawęzić to pojęcie do Niego, to wtedy by się zgadzało.
Poza tym myślę, że humanizm nie musi być sprzeczny z teizmem, o ile zachowana jest hierarchia ważności.

Niektórzy Boga definiują jako najwyższą wartość. Często spotykam się z taką definicją u ludzi o nieokreślonym światopoglądzie (agnostycy, ateiści nieodrzucający duchowości).

Co prawda nie wierzą w Boga jako istotę nadprzyrodzoną, ale wierzą w Boga jako nad-ideę (najwyższą wartość, spajającą wszystkie wartości ludzkie w jedno).

Czym to się różni od czysto ateistycznego humanizmu, w którym słowo Bóg nie pada?

Jeśli dla kogoś Bóg to tylko idea, to faktycznie może nią być ogólnie pojmowana szczęśliwość ludzkości typu: coby ludziom się żyło dostatniej, a Polska rosła w siłę..

Czy nadrzędną ideą chrześcijan (wynikającą z ich wiary w Boga) nie jest ogólnie pojmowana szczęśliwość ludzkości?

Katolik nie myśli kolektywistycznie jak np. John Lennon.
Jest tzw. ordo caritatis, a więc porządek miłości. Miłość do Boga Osobowego, wynikająca z niej miłość do siebie samego, do krewnych, bliskich, sąsiadów, narodu itd.
Takie kręgi miłości..
Największą troską chrześcijanina jest troska o własną duszę, a później hierarchicznie idzie..

Czy to na pewno jest zgodne z naukami Chrystusa?

"Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego"

Czy z chrześcijańskiego punktu widzenia uzasadnione jest przedkładanie dobra własnej duszy nad dobro duszy bliźniego?

Wolałabyś sytuację odwrotną? to znaczy innych pouczać a samemu mieć belkę?

Ale jak przede wszystkim myślisz o własnym zbawieniu to wówczas zastosujesz to przykazanie w swym życiu, nawet z czysto egoistycznego punktu widzenia..

Zastosuję, ale pod warunkiem, że moja droga do zbawienia rzeczywiście jest motywowana miłością do samego siebie, a nie egoizmem.

Chyba że dla Ciebie egoizm = miłość do samego siebie?



Nie rozumiem, do czego się odnosisz.

Może nieprecyzyjnie się wyraziłem. Chodziło mi o to, że nawet wychodząc z pobudek, impulsów egoistycznych chcąc, osiągnąć zbawienie duszy, a więc osiągnąć dla siebie jakąś korzyść, osoba taka przestaje być egoistą, a zaczyna być chrześcijaninem.
Jeśli przede wszystkim kocha siebie, to musi kochać innych. Jedno wypływa z drugiego.

Moim zdaniem z tego wypływa wniosek odwrotny. Jeśli przede wszystkim kochasz samego siebie, to automatycznie swój interes przedkładasz nad cudzy interes. Taka postawa implikuje sprzeczność interesów. Może i kochasz innych, ale siebie bardziej.

Żeby zasada chrześcijańskiej miłości mogła się urzeczywistnić, człowiek musi kochać siebie na równi z innymi, a więc nie może być mowy o żadnym "przede wszystkim".

Ale to rodzi patologiczne sytuacje. Np. masz rodzinę i dzieci, a postanawiasz kochać po równo wszystkie dzieci w mieście i poświęcać im tyle samo czasu, bo wszystkie dzieci nasze są..

kto kocha ludzkość, często nienawidzi ludzi
Trzeba zacząć od konkretnych ludzi, od kręgu gdzie jesteś Ty,
ALE
Boga trzeba kochać o wiele więcej nawet niż siebie

Ale sam fakt, że moim dzieciom poświęcam więcej czasu niż cudzym nie świadczy o tym, że cudze dzieci kocham mniej.



Możesz rozwinąć?



No nie wiem...

Ewangelia wg św. Mateusza
35 Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie;
36 byłem nagi, a przyodzialiście Mnie;
byłem chory, a odwiedziliście Mnie;
byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie".
37 Wówczas zapytają sprawiedliwi: "Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? 38 Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię? 39 Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?" 40 A Król im odpowie: "Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili".