Nie rozmawiasz, chyba odlatujesz. Nawet nie zrozumiałaś tego o czym on napisał. Uprzedziłam ewentualne jego sprostowanie.

To w czym ta przyszłość kościoła jest rzekomo zagrożona?

Widzę, że w temacie dominują dwa stanowiska:

a) Jedni uważają, że zagrożenie dla Kościoła płynie głównie od zewnątrz, od świata, a Sobór Watykański II był znakomitym posunięciem, w kontekście działań współczesnego świata.

b) Inni uważają, że Kościół przystosował się do zepsutego współczesnego świata, zagrożenie dla Kościoła płynie głównie z wewnątrz - w środku Kościoła są pijawki, które go niszczą. W tym kontekście Sobór Watykański II był niczym innym, jak odejściem od nauczania prawdziwego Kościoła i przystosowaniem się Kościoła do współczesnego świata.

Pytanie. Czy podejście b nie oznacza, że jednak papieże popełniają błędy, a zatem nie ma czegoś takiego jak nieomylność papieska nadana św. Piotrowi przez Pana Jezusa?

KarzelReakcji, ta kwestia była już częściowo wałkowana w tym temacie. Co do nieomylności papieża to o tym nie mówimy. Bo czym jest nieomylność? Nieomylność musi być poprzedzona ex cathedrą. Jezus nie zrobił ze św. Piotra Boga, nie powiedział, ze każdy następca zawsze będzie bezbłędny w każdej sytuacji. Św. Piotr miał być skałą, która poprowadzi Kościół dalej.

Przecież w historii Kościoła było bardzo dużo zawirowań. Nawet istnieją do dzisiaj oficjialni antypapieże. Może gdyby nie pewne kręgi, to dzisiaj skazani bylibyśmy na kompletny zamęt? Jestem daleki od nazywania papieża antypapieżem, wręcz się sprzeciwiam takiemu podejściu. Uważam jednak, ze w Kościele może panować mniejsza lub większa herezja i sama możliwość nie jest moim widzimisiem, a czymś co można było obserwować w przeszłości Kościoła.

Podział w wątku polega na tym, że ja mówię, że herezja wydobywa się z odejścia od Tradycji. Z kolei druga strona twierdzi, że nie może być mowy o herezji, bo, w skrócie, papież jest papieżem. Ten argument do mnie nie trafia, tym bardziej patrząc na historie Kościoła. A jeżeli mam inne zdanie to muszę być zły, bo... papież jest papieżem i inaczej być nie może. Trzeba tylko wziąć pod uwagę, że papież nie jest Bogiem, bo nad nim stoi prawo niezłomne, dane nam od Boga.

merss

Nie rozmawiasz, chyba odlatujesz.

Przypomniał mi się fragment z filmu o św. Teresie od Jezusa. Rozmawiała bodaj z jakimś kapłanem właśnie o locie orła (coś w tym stylu). On jej odpowiedział mniej więcej tak:
- Nie wszyscy są orłami, osiołki też są potrzebne.
Na co Teresa:
-Ale jak osiołek wejdzie na bagnisty teren i zaplącze się w jakieś krzaki, może już stamtąd nie wyjść.

No i tu jest właśnie ogromny dylemat, a powinien to rozumieć każdy człowiek dobrej woli, poczuwający się do odpowiedzialności za brata, w duchu miłości.

Rozumiem i mam dylemat...czasem trzeba podejmować trudne i niewdzięczne decyzje.

Papież Leon XIII o masonerii: Ich ostatnim celem jest zupełne wywrócenie porządku kościelnego i państwowego, jaki się wytworzył dzięki religii chrześcijańskiej, a postawienie natomiast nowego porządku wedle swojego ducha, na podstawie i wedle praw wziętych z naturalizmu.

Przypatrzmy się, czy aby nie podążamy tym duchem. To nie są rzeczy drugo czy trzeciorzędne.
Niestety, ale wszelkie zaniedbania na polu formacyjnym (w tym oczywiście osobiste zaangażowanie i zainteresowanie, tj. jego brak) muszą dać zgniły owoc poszerzenia dróg odstępstwa od wiary, gdyż osoby nie znające swojej wiary są łatwym obiektem manipulacji oraz łatwo oszukują same siebie. Wiem z osobistego doświadczenia, dlatego też stałam się bardzo czuła na te rzeczy.
A kiedy dobrzy śpią, źli się uwijają.

merss

Ale to nie są krokodyle łzy, co?

Kosciol,czes.kastel,rzym.castellum=miejsce obronne,w oryginale greckim eclesia-tj.zgromadzenie wiernych,wspolnota,raczej nie wskazujace na typowo ludzka organizacje o okreslonym statusie prawnym zatwierdzonym przez wladze swiecka.Chrystusowa eclessia-prawdziwie,nie pozornie oddani Jezusowi ludzie nawroceni w duchu,owa apokaliptyczna niewiasta moralnie i duchowo czysta,obleczona w slonce,przesladowana przez zlego przez 1260dni,lat(?) ostoi sie wedlug Slowa napewno,gorzej z organizacjami ludzkimi,ktore podaja sie za boskie,a ich uczynki-tolerowanie zla-przecza idei chrzescijanstwa

Kościół zliberalizowany owszem, stałby się czysto ludzką instytucją, w której Pan Jezus byłby albo nieustannie znieważany, abo całkiem zeń wyrzucony.

Obejmuje trędowatych.
Nie jest to akceptacja dla trądu który tego człowieka zabija ,a przytulenie cierpiącego do własnego serca.Nie wiem ,czy potrafił bym zdobyć się na tyle miłości ,pokonując niestety - własne obrzydzenie.

Burzliwy wiek XX, a szczególnie jego druga połowa, z pewnością stawiała nowe wyzwania Kościołowi, w szczególności duszpasterskie. Duszpasterstwo "wyzwolonych", oczarowywanych "oświeconymi" ideałami, jak to mawia Pan S. Michalkiewicz - duraczonych z wszelkich możliwych stron, wymagało jakiś nowych sposobów dotarcia do człowieka.
Tylko, że po drodze stały się jakieś czary- mary i okazało się, że całe to wyzwanie duszpasterskie (nie powiem, na pewno trudne wyzwanie), dało się podjąć drogą " na skróty" i jakoś tak, zamiast człowieka pociągnąć wzwyż, Pan Bóg został uszczuplony o jeden ze Swych przymiotów - Sprawiedliwość. Zawsze to łatwiej odjąć Bogu Jego przymiot, aniżeli podjąć trud głoszenia niepopularnych prawd - wielka to pokusa, tym bardziej, że sami wierni nie są tu bez winy, a i czasy były bardzo trudne.
A jak się Pana Boga trochę uszczupli, to i teologia ulega zmianie, stąd też wysiew różnych mondrości, nazywanych dla zmyłki lepszym rozumieniem Ewangelii, spraw wiary, Boga. To, że to lepsze rozumienie wywraca całą Ewangelię do góry nogami i całkiem zmienia jej wydźwięk, a więc w konsekwencji nie jest w stanie podźwignąć ducha do Boga, a w każdym bądź razie może to nieźle utrudnić - to już właściwie nieistotny szczegół (?).
Moje twierdzenia można łatwo udowodnić na prostych przykładach, tu nie trzeba być wielkim znawcą teologii.
A że dziś pożar staje się coraz większy, to pojawia się kolejna pokusa szukania rozwiązań "na skróty", co jest zresztą na rękę ludziom przyzwyczajonym do wygód, nie zaprawionych w boju, nie nawykłych do ujmowania sobie czegokolwiek, tym bardziej, że rządy krajów rozwiniętych coraz bardziej zacieśniają pętle na szyjach katolików wiernych Prawdzie Ewangelii, poprzez narzucanie polityki społecznej sprzecznej z wiarą katolicką, więc i wymagania ewangeliczne wzrosły. Tylko komu się dziś chce zrzucać ciepłe bamboszki?

Taki mały głos w sprawie (niestety, tylko link, bo nie mogę skopiować tekstu):
http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-sw ... oceni.html

Jozku

Objęcie trędowatego to bardzo piękny gest, ale chyba sam przyznasz, że aby to czynić, nie trzeba się odrywać od Prawdy Ewangelii?
Piszę to na wszelki wypadek, ponieważ dziś różne środowiska używają Papieża, a także i miłość bliźniego jako broni przeciwko Ewangelii i Kościołowi, łącząc obrzydliwą destrukcję z piękną miłością.
W moim bliskim środowisku byłam świadkiem takich akcji.

Autor wpisu chowa głowę w piasek. Nie można przejść obojętnie obok katolika publicznie znieważającego papieża.

EDIT:

Castorian odnosi się do linku z usuniętego postu. R.

http://www.pch24.pl/synowska-prosba-do- ... 633,i.html


Tak czytam i niestety dochodzę do jednego wniosku.
Wwszystkie czarnowidztwo nawet wykrzyczane wprost przed samym papieżem, przy wsparciu milionów podpisów wiernych utożsamiających się z tym, co dziwnego da się dostrzec nie ma żadnej zasadnej możliwości przerodzenia się w konkretny czyn w stronę ewangelii.
Ja śledzę żywoty osób, które coś wniosły ocenianego jako pozytywne. To postawę pracy u podstaw, w swoim kręgu wpływu, bardzo często splędor, rozgłos nie tyka owej osoby, ale osoby przyczepki.
Zdrowe organizacje zabiegają i chylą czoła takim osobom. One to robią w sposób ićie naturalny, z pełnym poświeceniem, często za przysłowia miskę soczewicy.
Generalną cnotą takich osób jest posłuszeństwo i pokora, nawet w obliczu percepcji działań wbrew temu właściwemu przepływowi.
Stawanie okoniem, patrzenie z nostalgia jak bywało kiedyś to droga do stagnacji, regresu.
Na możliwość stania się naturalnym autorytetem w jakiejkolwiek dziedzinie to lata mrówczej pracy, brzemię popełnianych błędów i wyzbycie się oczekiwania docenienia włożonego w to wysiłku.
Taka osoba dopiero stając na forum wzbudza ta iskierkę to konkretnych dziłań, zmian.
Współczesna rzeczywistość jest taka, że próbuje się nam ludziom wykoślawić dar uznawania kogoś za autorytet. miliony certyfikatów, tysiące szkól sprzedających dyplomy, media kreujące osoby żądne splendoru.
Kościół jako jedna z nie licznych instytucji była przed długi okres nie do ruszenia temu prądowi. Ludzie stąd albo tym się zachwycali i szukając tam ostatniej wysepki z autorytetami, albo płyneli z prądem uznając skostniałość i archaiczność tworu, gdzie kryteria bycia autorytetem we współczesności bardzo się rozszerzyły i rozwodniły.
Jednak żeby nie było różowo, ludzie tworzący Kościół z wykoślawionym darem rozpoznawania autorytetów też go tworzą zmieniają, nawet jeśli nie dzieje się do z rozgłosem. W pewnych uwarunkowaniach społecznych oni też zaczynają tworzyć hierarchię, ich zachowania nawet w sposób nieświadomy, bardzo często prowadzą do działań sprzecznych z naturą i powołaniem Kościoła. Te działania są bardzo medialne, stanowią wodę na młyn wszystkich, którym Kościół jest ością w gardle. to z koleji uruchomiło konieczność stanięcia ponownie w prawdzie. To co się teraz dzieje jest bolesnym ale wyraźnym oczyszczeniem odnowieniem Kościoła (2000 lat potoku słów wraz z ewolucją ich znaczenia, rozumienia; skandale; naciski; spory wewnętrzne jawne i ukryte) wylaniem, rozświetleniem tego jak to wygląda naprawdę, a nie jak się wydaje wyglądać. To jest niezbędne do odzyskania potencjału kroczenia właściwa drogą, skierowania światła na te naturalne autorytety, dopuszczenie ich do sterów.
Stąd to co się dzieje należny racze patrzeć na chłodno. Zwykłe mechanizmy funkcjonowania. Oczyszczanie, odnawianie, remontowanie nigdy nie przebiega bezboleśnie, ale przywraca funkcjonalność, łata dziury przez, które wylatuje energia.