Wydaje mi się, że uczestniczenie we Mszy Świętej powinno wynikać z potrzeby serca i potrzeby wypełnienia przykazań bożych i kościelnych. Postawiłabym akcent na potrzebę serca, która powinna stanowić grunt do potrzeby wypełnienia obowiązku. Księża z jednej strony starają się stać na straży godnego przyjmowania sakramentów, a drugiej starają się wypracować metody wspomagające uczęszczanie wiernych na Msze Św.. Takimi metodami są różne formy prowadzenia ewidencji wiernych, zwłaszcza dzieci i młodzieży (w celu przygotowania do sakramentów). Słyszałam o stosowaniu aplikacji na smartfonie do skanowania tych, co przyszli na Mszę Świętą, np. o aplikacji Churchix (skanowanie twarzy wiernych). Nie wiem, czy na czas obecny to jest to prawdziwa informacja, ale w mojej parafii stosuje się 'mniej skomplikowaną' metodę. Dzieci dostają pakiet kopert ze swoimi danymi i numerem ewid. i wręczają ją na/po Mszy Św. księdzu. Koperta może być pusta albo można włożyć do niej ofiarę. Mój stosunek do tych metod jest chyba ambiwalentny, aczkolwiek uważam, że najlepiej jest, by w domu rodzice pouczyli dzieci, co mają robić, tj. uczestniczyć w Mszach Św.. Mają nie kłamać i gdyby nie poszły na Mszę Św., powinny księdzu do tego przyznać się, gdyby były o to zapytane. Tak trzeba ukształtować ich sumienie. W naszym domu nie ma sytuacji, że nie ktoś nie idzie na nakazaną Mszę Św., bo mu się nie chce, gdyby jednak coś takiego się stało, to wiadomo, że trzeba to wyznać na spowiedzi. Jak sądzicie, czy możliwe jest takie nauczenie ludzi, by można byłoby opierać się na ich słowie, w celu uzyskania informacji, że byli na Mszy Św./wykonali swoje zobowiązania? System ewidencji skłania mnie do przypuszczenia, że Kościół nie wierzy, że można byłoby się oprzeć na prawdziwości słowa ludzkiego. Przecież Bóg i tak wie, kto kłamie, i żadna ewidencja tego nie zastąpi. Co jakiś czas próbuję nazbierać argumentów, by bardziej pozytywnie spojrzeć na wszelkiego rodzaju ewidencje wypełniania chrześcijańskich obowiązków — chyba w głębi serca mam poczucie, że te ewidencje są sprzeczne z duchem wolności. (Bez wolności trudno o prawdziwą miłość do Boga). Czy da się polubić takie ewidencje?

Ta się polubić, przyjmując ku pokorze.
Równocześnie nie oznacza to jednak nie podjęcie dialogu z tymi, którzy takie coś inicjują i podzielenie się swoimi odczuciami, poproszenie o wytłumaczenie sensu takiego zjawiska. Językiem serca. Ja tak postępuję. Nie dbam o to, jakie będą reakcje. A okazuje się, że nie są wcale złe wszystkie do tej pory moje wypowiedziane bolączki posłużyły ku mojemu i tym po tamtej stronie zbudowaniu. Spróbuj przemodlić i się tym podzielić z tymi, którzy to inicjują. Pozdrawiam.

Niedługo mam zebranie w sprawie I Komunii moich córek. Już teraz się modlitewnie przygotowuję na ekstremalne przeżycia.

Starsze dzieci podobno mają na katechezie oceniać kazanie z niedzieli. Taka metoda sprawdzania obecności na Mszy Św. jest bardo budująca

Metanoja,
Chyba mnie by odpowiadało, gdyby skanowano nas na Mszy Św., bo nie musielibyśmy pamiętać o kopertach dla dzieci. Jak są koperty, to tak jakby doszło nowe przykazanie

Ja chodziłem na lekcje religii w latach 70 tych.
Mieliśmy w zeszytach takie rubryczki gdzie trzeba było wpisac co usłyszałem na mszy, krótko, np, jaką przypowiesc.

W mojej parafii w trakcie adwentu dzieciaki po mszy roratniej otrzymują część obrazka, nastepnie naklejają je na większą kartkę oznaczoną numerkami. Po uzbieraniu wszystkich części powstaje jeden obrazek, podobnie jak układanie puzzli w całość. Następnie na kolędzie ksiądz sprawdzał czy wszystkie dzieci mają kompletny obrazek.

A jak nie mają, to co?
Nas na roraty nikt nie zaciągnie.

Jak nie mają to trudno, ale chęć otrzymania wszystkich elementów i otrzymanie całości jest bardzo duża.
Ja sama będąc dzieckiem cieszyłam się bardzo gdy miałam wszystkie elementy Uwielbiałam chodzic na roraty które w mojej parafii odbywają się wieczorem

Ja też lubię roraty, fajnie, że masz wieczorem. U nas są rano.

U mnie było cos podobnego. Co prawda mam bardzo małe dzieci, ale skoro roraty były przeniesione na 18:00 to kilkuletnia córka słysząc zachętę i po otrzymaniu lampionika aż się rwała. Niestety czar prysnął po 3 wizycie. Kiedy zorientowaliśmy się, że oprócz rorat odbywały się inne nabożeństwa razem tworząc maraton modlitewny trwający 90-120 min. W grudniu dla kilkulatki to była przesada. Myślę że podobne odczucia i dla starszych dzieci. Iść po nalepkę w zamian za 120 min wytrwania w zimnym kościele.

Przygotowująca się młodzież do sakramentów ma specjalne dzienniczki. w sumie też to średnio wygląda. Pusty kościół - zakończenie nabożeństwa- kolejka na cały kościół, gdzie jeszcze celebrant nie udał się do zakrystii.

Co stwierdzam. Jestem jak najbardziej za zachęcaniem do frekwencji w postaci kolekcjonowania, wpisów itd. Jednak wbrew pozorom można zamiast poprawić sytacje można ją diametralnie strywializować. Trochę czasu żee minie nim moja córeczka zechce uczęszczać w nabożeństwach, jeśli mają one być rozbudowane do maks bez jakiego wprowadzania, jakiego towarzyszenia tym, którzy jednak przychodzą nie tak naprawdę, ale przy okazji zbierania. Mówimy tyle o nowej ewangelizacji, formowaniu a na takich prostych rzeczach się potykamy.
Wcale tez nie jest łatwe te towarzyszenie, ale tyluż teraz wykształconych duszpaterzy, katechetów, animatorów chyba coś można zrobić

u mnie w poprzedniej parafii roraty były rano (6:30!), Gość Niedzielny (taka gazeta) przygotowuje od paru lat gotowe materiały dla księży - właśnie jakieś takie naklejki do kolekcjonowania itd

a proboszcz (pewnie za namową jakichś rodziców) zrobił coś takiego że jak Msza Święta roratnia się kończyła (czyli ok 7:10 - 7:15) to w domu parafialnym zaraz obok kościoła, w dużej salce, było przygotowane śniadanie dla dzieciaków.
Genialny pomysł - uważam że warto propagować!

na stołach tace z kanapkami, herbata i kakao, dla każdego dzieciaka parę kanapek zawsze się znalazło. Oczywiście największym wzięciem cieszyły się kanapki z nutellą... ale tych było zwykle najmniej, tak żeby każde dziecko z jedną dostało i już.

Dzięki temu dzieci przed roratami w domu nie musiały wstawać dużo wcześniej, żeby śniadanie zjeść, a do tego po roratach do domu nie musiały na śniadanie wracać. No i rodzice mieli z głowy przygotowywanie śniadań same plusy. A ok godziny 7:50 z salki dzieciaki były odprowadzane do okolicznych szkół przez siostry zakonne, które w tych szkołach uczą (katechetki). Dzięki temu rodzice mogli spokojnie dzieci zostawić i jechać do pracy.

Oczywiście wymaga to zgody proboszcza, pewnych środków finansowych oraz paru pań do robienia kanapek z samego rana... ale dało się zrobić i uważam to za GENIALNE rozwiązanie.

Gość Niedzielny (taka gazeta) przygotowuje od paru lat gotowe materiały dla księży - właśnie jakieś takie naklejki do kolekcjonowania itd (Tek de Cart)

Jak nie mają to trudno, ale chęć otrzymania wszystkich elementów i otrzymanie całości jest bardzo duża. (Jaśminowa)

Z jednej strony - fajnie.
Z drugiej... qrcza no, czy w ten sposób nie gubi się gdzieś sens uczestnictwa w mszach i nabożeństwach? Przecież nie po gadżety się "chodzi do kościoła".

zgadza się, i mam nadzieję, że to nie jest główna myśl, ale oczywiście wszystkich serc nie znamy. Materiały są przygotowane tematycznie, składają się w całość z główną myślą rorat. Np. był rok gdzie główną 'bohaterką' rorat była św. Teresa z Avilla - na każdych roratach był kawałek jej życiorysu, jakieś jej myśli itd. i materiały do tego nawiązywały - więc w zasadzie była to dodatkowa forma dotarcia do dzieci, aby lepiej zapamiętały, i może nawet kiedyś do tego myślą wróciły, jak w domu to znajdą przy porządkach