Może tak byś jednak poczytała na temat chrześcijaństwa? Szczerze - bo to co tu piszesz to po prostu kupy się nie trzyma.
Czy wg Ciebie w buddyzmie nie ma cierpienia? Takiego buddystę nigdy nie boli ząb, nie strzyka w kolanie, nie nabił sobie bolesnego siniaka, a jeśli nawet to zaintonował "aaauuummm" i ból przeszedł? Czy Buddyzm nie zaleca podchodzić do wszystkiego z dystansem - jak cierpisz to taka karma?

Masz rację, że buddyzm świetnie się sprawdza jako psychoterapia i każdemu by się przydał taki kurs buddyzmu, żeby uzyskać równowagę psychiczną, ale niestety jako system metafizyczny już się kiepsko sprawdza, bo w świetle buddyzmu samo życie jest tak naprawdę stanem chorobowym.

Innymi słowy, buddyzm pozwoli ulżyć w cierpieniu, ale nie zmieni faktu, że cierpienie istnieje i będzie istnieć, więc żeby skutecznie uniknać cierpienia najlepiej się zabić/przeczekać do śmierci naturalnej i przede wszystkim nie fundować cierpienia innym - nie rozmnażać się. Buddyzm jest skierowany przeciwko życiu.

Z perspektywy chrześcijaństwa życie jest darem, a w życie wpisane jest cierpienie. Co wcale nie znaczy, że chrześcijanin ma się umartwiać i na siłę sprawiać sobie cierpienie. Chodzi tylko o to, żeby nie unikać na siłę cierpienia. Unikać cierpienia = umierać za życia.

Buddyzm twierdzi że cierpienie jest stanem nabytym a uleczenie to powrót do naturalnego stanu, stanu bez cierpienia. Więc cierpienie nie jest nieusuwalne wręcz przeciwnie jest usuwalne trwale. I podaje metodę, a nie zadowala się prostą konstatacją że człowiek cierpi i będzie tak cierpiał do grobowej deski.

usunięcie cierpienia przez depersonalizację. To tak jakby usuwać raka przez zabicie organizmu. Nie cierpisz, bo CIę to nie obchodzi.
Nie współcierpisz, bo masz w nosie innych.
Żałosna koncepcja.

Już nie jeden próbował robić raj na ziemi.

Stan sprzed wejścia w cierpienie nie jest tym samym co stan po wyjściu ze stanu cierpienia.

Przekładając na chrześcijaństwo: stan sprzed grzechu pierworodnego nie jest tym samym co stan po przezwyciężeniu grzechu (świętość). Raj nie jest tym samym co Niebo.

Grzech i związane z nim cierpienie są nieodzowne do uzyskania stanu Buddy.

bardziej prymitywni buddyści lub wyznawcy nurtów mistycznych zaraz by Cie nazwali trollem i ignorantem

A sprawa jest bardzo prosta. Osoba jest wytworem umysłu, składa się z naszych myśli i obrazów mentalnych. Więc nie jest tym czym jesteśmy, tylko tym co mamy. Bo raczej nie jesteśmy literami alfabetu- C-O-N-A-N czy B-A-R-N-E-Y , czy naszymi prawdziwymi imionami,.
Transcendencja osoby jest wglądem, że nie jesteśmy obrazem wykreowanym przez nas ( przy udziale społeczeństwa) w głowie. Obraz ten używamy, jest on konieczny aby funkcjonować w społeczeństwie, ale nie szukamy się w nim.
i cierpienie psychologiczne bierze sie głownie z mispercepcji, ze jesteśmy złomowiskiem konceptów w głowie. Pytania- czy jestem wystarczająco dobry ? dlaczego mnie tak potraktowali ? dlaczego mi się nie udało?- to wszystko wynika z błędnego przekonania o tym kim jesteśmy

jest różnica miedzy bólem a cierpieniem. Kiedy do uczucia bólu dopiszesz sobie historię "małego nieszczęśliwego
cierpiącego Ja" to będziesz też cierpiał.
kiedy mnie coś boli to nie cierpię, najwyżej czuje dyskomfort. A jak mam naprawdę udany dzień to mimo bólu nie czuje nawet dyskomfortu.
Tymczasem wielu ludzi po ustaniu bólu nadal cierpi, narzeka, żali się, jęczy..w stylu " co będzie jak ból wróci?..

No OK, ból fizyczny to dyskomfort.. Hm.. A strata kogoś bliskiego (matki, żony, dziecka, przyjaciela)? Cierpienie odrzucenia?

Tutaj drogi buddyzmu i mistyki się rozbiegają. Buddyzm nierzadko będzie represjonował tego typu cierpienie albo próbował wyjść poza nie. Na zasadzie- przecież bracia mnisi nie mogą zobaczyć mnie płaczącego z powodu iluzji.. To tylko samsara.. Nikt naprawdę nie umarł

W mistyce natomiast każde uczucie jest akceptowane. Każda ekspresja umysłu. Ważne jest tylko, żeby to cierpienie nie miało wymiaru patologicznego. W takim chorym znaczeniu jak- " ktoś cenny, którego kochałem umarł, więc ja sam popełnię samobójstwo, jestem tak nieszczęśliwy.." albo depresja trwająca miesiącami, ciągle rozpamiętywanie...

Jednym z głównych przykazań chrześcijaństwa jest "Miłuj bliźniego swego jak siebie samego". To nie jest użyteczne?

Ludzie jednak mają problem z pokochaniem samych siebie. Zwłaszcza jak do tego dochodzi folklor religijny ze wszystkimi parszywymi etykietkami typu- jesteś grzesznikiem, za mało się modlisz, nie dbasz wystarczająco, w porównaniu ze świętymi jesteś zły itp.

Jak do tego dorzucisz na koniec "ale i tak mimo tego Bóg cię kocha i ci wszystko wybaczy jeśli tylko szczerze żałujesz" to nabiera zupełnie innego wydźwięku.

To słowo " jeśli" jest kluczowe, Masz wiec na myśli miłość warunkową. W mistyce ta miłość jest bezwarunkowa i to samo jest z akceptacją siebie.

Nie, mam na myśli wybaczenie warunkowe. Czytanie ze zrozumieniem.